Kerimcan Kamal’ın Anneler Günü Paylaşımı

Markalar ”Anneler Günü” kampanyaları ile bangır bangır bağırırken,
Alışveriş yapmayı özleyen bizler kampanyaları bahane ederken,
”Pazar gelmiş, güzel annemin günü gelmiş, onu mutlu edeceğim. Tek gün değil hergün mutlu edeceğim” mesajlarımız aklımızda dolaşırken,
Annesini özleyen, her yaştan evlat ile empati kurmaya çalışırken, sosyal medya hesaplarında annelere yazılan mesajlar ile sevinir, duygulanır ve içimiz kıpır kıpır ederken, Kericam Kamal’ın mesajına denk geldik.

Özleyenleri öyle güzel anlatmış ki!

—————————————-

Bugün anneler günü.
Görüyorum.
Hepiniz mutlusunuz.
Hayatta en değer verdiğiniz varlıklarınızdan birini hatırlıyor,anıyor, kutluyorsunuz.
Ne kadar güzel.
Bilmiyorum.
Ben bugün biraz pesimistim.
Belki bütün gün uğraşıp artık annemi hatırlayamadığımı anladığım içindir.
İnsan uzun süre birşeyin acısını unutmaya çalışırken o konuyla ilgili bütün hafızasını toptan sildiğini farketmiyor.
Bugün herkes annesiyle eski,yeni resimler, videolar paylaşırken,ben kendimi annemi hatırlamak için birşeylere tutunmaya çalışırken buldum.
Bir köşede sakladığım eski deri çantasını çıkardım,baktım,bir anlam ifade etmedi.
Eski fotoğrafları karıştırdım olmadı.
Bırak annemi,o eski ben bile yabancıyım sanki kendime.
Gidişinin üzerinden geçen 16 yıl ile birlikte sanki bir dönemi de kapatmış gibiyim bugün.
Sanki kalın duvarlar altına gömmeye çalıştığım o büyük acının yanına içimdeki pek çok duyguyu da bırakmış olduğumu anladım.
Sanki gençlik pozitivizmim,sonunda her şeyin iyi olacağına dair saflığım da 16 yıldır toprak altındaymış gibi.
Annemin dönemi bir nezaket dönemiydi.
Bir zarafet çağı kapandı oralarda bir yerlerde.
Güzel hasletler,iyilik doğruluğa dair öğretiler, vicdan,adalet gibi erdemler,sebepsiz sevinç ve çocuk olma halleri de onunla birlikte gittiler sanki.
Ve zaten o ara başka insanlar doldular hayata.
Öyle içten gülmeyen,öyle içten sevmeyen,öyle ince,kibar ve anlayışlı olmayan ama insan diye ihtiyaç duyduğun işte.
Ve biz ömrümüzü o insanları yeniden ayıklamaya çalışmakla geçiriyoruz acımız geçsin diye tıka basa doldurduğumuz yerlerden.
Ne çok hatalar?
Ne umutsuzca sevgi arayışları?
Ne büyük hayal kırıklıkları?
Bazı kayıplar ne büyük boşluklar yaratıyormuş meğer 16 yıl sonra bugün idrakına vardım.
Annemi özleyemiyorum ama annem olmasını özlüyorum.
Ve insanın annesinin olmasının ne olduğunu artık annem olmasının ne olduğunu unuttuğum gün anlıyorum.
Ne güzelmiş?
Ne büyük birşeymiş?
Ve biz hep ve hala ve her zaman ne kadar çocuğuz?
Ve bir çocuğa yaşı kaç olursa olsun annesi hep ne kadar lazım?
Güzel uyu benim dünyalar güzeli Pervin hanımım.
Seni hiç unutmadım.
Hiç unutmayacağım.
#herfotoğrafinbiöyküsüvardır

https://www.instagram.com/kerimcankamal/